Een weekje locals en Hoi An

Deze week zijn we met de motor de officiele Ho Chi Minh trail opgegaan. De eerste dag rijden was echt afzien! Er was geen stukje weg zonder enorme gaten te bekennen, er reden veel vrachtwagens en bussen die ons als idioten inhaalden of nog erger, onze tegenliggers inhaalden terwijl wij daar op dat moment ook reden. Uitwijken dus! Daarnaast was de weg een grote stofbende en zijn de uitlaatgassen van de bussen puur roet. Halverwege de route zaten we beiden dan ook onder de zwarte stof en roet. Deze dag hebben we gelijk het meest schokkende tot nu toe gezien: een kind van een jaar of zes die door zijn moeder met stokken geslagen werd, en hard ook! Dennis heeft me met twee handen moeten vasthouden om te voorkomen dat ik erheen zou rennen om die vrouw te laten stoppen, ik was zo ontzettend kwaad, kon het echt niet aanzien. Maar Dennis was, en daar heeft hij misschien wel gelijk in, bang dat we het hele dorp tegen ons zouden krijgen en dat is niet zo heel erg handig.

's Avonds kwamen we in een stadje aan waar weinig te beleven was en bovendien geen restaurant te bekennen, op een enkel lokaal eettentje na, maar die zagen er alles behalve aantrekkelijk uit om te gaan eten. De dag leek een beetje op een fiasco uit te lopen. Maar op een gegeven moment liepen we langs een garage waar wat locals zaten te drinken. Na onze vraag of er ergens een restaurant was, waar ze natuurlijk niks van begrepen, stonden ze erop dat we daar wat zouden gaan drinken. Hartstikke leuk en ondertussen werd er zelfs eten voor ons gemaakt! Na de hele avond volgestopt te zijn met bier, wijn, fris en eten vroegen ze ons of we zin hadden om de volgende ochtend met hen te ontbijten. Dus om 7.00 sochtends stonden we daar paraat. We gingen naar het eettentje die wij de dag ervoor voorbij waren gelopen omdat we het niks vonden en daar kregen we noodles met soep voorgeschoteld. Daarna werden we meegenomen naar een cafe, waar steeds meer mensen bij de tafel aansloten. Wat bleek: we waren in hun zondagochtend ritueel beland, elke zondagochtend komen ze met z'n allen bij elkaar om wat te drinken. Super leuk!!! Gelukkig was er een vrouw die redelijk engels kon en zo de boel een beetje kon vertalen.

Hierna hebben wij onze reis weer voortgezet met de motor. Al snel kregen we een lekke band en belandden we bij een kleine werkplaats. Daar bleek dat ongeveer de halve motor gereviseerd moest worden omdat de vering, de lagers van het achterwiel en de lagers van de achterbrug kapot waren. Een reparatie die enkele uren in beslag nam (en dat voor minder dan 20 euro). We waren ook daar weer een bezienswaardigheid en de buurtbewoners kwamen dan ook al snel een kijkje nemen. Een meisje van 21 kwam ook met haar baby en was echt compleet idolaat van mij. Werkelijk alles aan mij was mooi, ik mocht haar baby vasthouden, ik moest mee naar haar huis waar ik ook niet meer weg mocht, echt heel grappig. Ze bleek in haar huisje (voor zover je het een huis kan noemen) een kapsalon te hebben. Omdat Dennis nog hoognodig ergens geknipt moest worden heb ik hem in de stoel neergezet. Hilarisch, ze voelde zich helemaal vereerd blonde haren te mogen knippen. Al moesten we nog wel snel voorkomen dat ze tondeuse op z'n hoofd zette haha. Het resultaat was.... tja......het had nog enige bijwerking nodig zegmaar. Maar ach, het was een leuke actie. Na enkele uren waren ze dan eindelijk klaar met de motor. En wat doet Dennis: hij rijdt tijdens een proefritje de band gelijk weer lek! Geniaal, toen konden ze die band er weer afhalen en gaan plakken, maar daarna konden we dan toch echt weer verder!

Het volgende stadje waar we belandden was Kon Tum. Hier hebben we een toer geboekt waar we midden in het dorp van de minority people (inheemse bevolking) in de bergen konden eten en slapen. Met een gids zijn we door de bergen naar het dorpje toegelopen en hebben op de rivier nog een tocht met een uitgeholde boomstam boot gemaakt. Onze gids stamde zelf oorspronkelijk ook af van de minority people, dus kon ons veel over het leven daar vertellen. Zo is een gezin met 12 kinderen geen uitzondering, ze zijn daar katholiek dus alle kinderen zijn welkom. Ook wel triest, want ze hebben lang niet altijd de middelen om voor de kinderen te zorgen, veel kinderen gaan op een gegeven moment dan ook naar een nabijgelegen weeshuis, zodat ze naar school kunnen. Kinderen die de basisschool afgerond hebben en nog verder kunnen/willen leren gaan naar de stad en wonen daar ook in een soort weeshuis nabij de kerk. De ouders trekken overdag de bergen in om te werken, baby's gaan mee op de rug en zodra ze daar te groot voor zijn blijven ze overdag alleen met de andere kinderen achter. Bizar, kinderen van een jaar of twee spelen daar met andere kinderen die maximaal een paar jaar ouder zijn alleen bij de rivier, echt ondenkbaar in Nederland.

Na aankomst in het dorpje werden we vriendelijk verwelkomd door een hele vriendengroep die daar gezellig zaten te bbq'en en aan het bier drinken waren in een boomhut. Aangezien er weinig Engels gesproken werd, hebben we om de slok geproost, Jahw (proost)! Ze hebben het zelfs voor elkaar gekregen dat ook ik aan het bier ging (daar is ofwel heel veel overredingskracht voor nodig, ofwel zoveel gastvrijheid dat ik het gewoonweg niet kan weigeren). We sliepen er in een traditionele bamboehut onder twee klamboes, midden tussen de minority people en dierengeluiden. Ook is er traditioneel voor ons gekookt, wat onwijs lekker was!!! Extra knap, want dit hebben ze voor ons klaargemaakt op slechts een houtvuurtje op de grond. Verder was er op een kraantje na helemaal geen aanrecht, tafel of wat dan ook. Alleen een pan en dat was het.

Inmiddels zijn we alweer een paar dagen in Hoi An, ongeveer het leukste stadje van Vietnam als ik de boeken mag geloven. Om bij Hoi An te komen zijn we via de Ho Chi Minh trail dwars door de bergen en de jungle gereden. De kwaliteit van de wegen is hier bijna goed te noemen, dus de toch was weer genieten! Hoi An is een ontzettend gezellig stadje vlakbij de kust. Overal liggen bootjes, de stad is 's avonds verlicht met lantaarns en kaarsjes, aan de weg zit het vol met kleedjes en stalletjes waar mensen hun spullen verkopen. Heel sfeervol allemaal. Daarnaast is er een of ander feest voor kinderen gaande, elke avond gaan ze in drakenkleding de straat op en voeren hele shows op. De hele stad loopt ook uit om dat te bekijken.
Daarnaast staat Hoi An bekend om het op maat maken van kleding. Voor Dennis hebben we een smoking laten aanmeten met leren schoenen erbij en twee overhemden. Voor mij een galajurk, leren pumps twee blouses en een zijden bolero. Er is wel duidelijk kwaliteitsverschil te merken. De smoking en de jurk hebben we in een zaak die hier goed bekend staat gemaakt, de rest van de kleding in een winkeltje net buiten het centrum en dat kwaliteitsverschil is goed merkbaar. Maar ach, we vonden de smoking en de jurk het belangrijkste en die zijn ontzettend goed gelukt vinden wij zelf :-) We mochten ook nog even in de schoenenfabriek en in de kledingfabriek kijken hoe alles gemaakt werd. Zo zagen we een jongen die handmatig de zool aan een schoon aan het vastnaaien was, en in de kledingfabriek stond het vol met ouderwetse naaimachines en strijkijzers. Echt heel knap hoe ze met weinig middelen zoveel moois kunnen maken.

Verder hebben we nog een middagje aan het strand gelegen. Het water is hier helderblauw, bijna witte stranden en een ligbed onder een bamboe parasol, wat wil je nog meer???